یكی از تعارفاتی كه خیلی استفاده می‌شود «نوش جان!» است كه كمتر كسی معنی آن را می‌داند. و اكثرا همان معناى "گواراى وجود" را در ذهن دارند.
«نوش» از ریشه « اَ اُو شَه » اوستایی به معنی «میرا، ناپایدار، ناجاودان و غیرزنده» بوده و از صفات اهریمن است. در زبان اوستایی چند سنت منفی ساز وجود دارد كه با كمك آنها فعل یا صفتی معكوس می‌شود. یعنی صفتی اهورایی تبدیل به صفتی اهریمنی می‌شود و بر عكس. یكی از این سنتها یا به عبارتی شیوه دستوری، افزودن هِجایِ « اَ » به ابتدای صفت یا فعل مذكور است. در اینجا هم با همین روش كلمه اَاوشه به « اَ اَاوشَه »، به معنی «نامیرار و زنده جاویدان» تغییر كرده است. بعدها در سیر تغییرات زبانی، اَ اَاوشَه به «اَن اَاوشَه » ، « اَنوشَه » و « نوشَ » تغییر كرده كه همگی به همان معنی نامیرا و زنده‌ی جاوید هستند. (هنوز نام انوشه و انوش از این صفت باقی مانده‌اند كه برای آقایان انتخاب می‌شود. نامهای زنانه نوشین ، نوشان، مهرنوش، نوش آفرین و … هم از همین ریشه‌اند.)
با این تعریف نوش به معنی جاودان بوده و در تركیب با سایر كلمات این معنی را تداعی می‌كند. پس «نوشِ جان» یعنی جانتان نامیرا و جاودان. «نوشین» یعنی نامیرا ، «نوشان» زنده‌یِ جاوید كننده، «مهرنوش» یعنی عهد و پیمان جاودان (مهر = عهد و پیمان) ، «نوش‌آفرین» یعنی دعای خیرِ همیشگی (آفرین = دعای خیر. كه به شكل منفی می‌شود « نه آفرین» یا نفرین ، یعنی دعای بد و ناخیر) و از این دست ..